Belasting

De  taxi stopt en de chauffeur drukt op een knop van de taximeter.

‘Tien euro alstublieft.’

‘Mag ik een bonnetje alstublieft?’

‘Dan is het elf euro.’

‘Wat zegt u?’, valt mijn mond open.

‘Dan is het elf euro.’

Ik betaal elf euro, krijg een bonnetje en stap uit.

Italianen en de fiscus, een verhaal apart. 

Toen ik hier kwam wonen kende ik natuurlijk de fiscale reputatie van Italianen al: het was het land in Europa met het grootste aantal belastingontduikers, las ik. In de praktijk zal dat misschien Griekenland zijn, maar Italianen horen in ieder geval niet bij de meest trouwe betalers.

Toch merkte ik daar in het begin heel weinig van, overal waar ik kwam, in een bar, een supermarkt of een kledingwinkel overal werd mij een kassabon in de hand geduwd.

En als ik hem vergat dan werd me dat duidelijk gemaakt. ‘Signore, lo scontrino.’ Dwingende ogen maanden mij het bonnetje in de tas te stoppen. ‘Grazie.’

Uit verontwaardigde verhalen begreep ik dat de Guardia di Finanza, de fiscale politie, jacht maakte op vergeetachtige burgers en winkeleigenaren.

‘Ik hoorde dat ze laatst een jochie van tien beboet hebben omdat hij geen scontrino had toen hij de winkel uitliep.’

Het broodje aap gehalte heb ik nooit kunnen verifiëren, maar het was mij duidelijk dat ik dat bonnetje maar beter mee kon nemen.

Tot ik mijn scooter moest laten repareren.

Er waren wat kleine dingen mis, hij startte niet lekker en de achterband liep leeg. Ik laat de motorino achter bij mijn ‘meccanico di fiducia’ en kom een dag later terug om de rekening te betalen.

‘Quant’è?’

De monteur kijkt even naar de scooter dan naar mij. ‘Doe maar honderd.’

Ik wil nog vragen naar een bonnetje of zoiets, maar ik begrijp al snel dat dat ‘not done’ is. Betaal en ga weg. Een bonnetje of een factuur heb ik bij mijn scooterman nog nooit gekregen, trouwens ook de automonteur heeft moeite het bonnenboekje te vinden. En zelfs bij de tandarts, de huisarts (als je privé verzekerd bent) of de gynaecoloog (toen mijn vriendin zwanger was) moet je expliciet vragen om een factuur, want uit zichzelf doet niemand het.

De brutaalste was een oorarts, na een kleine behandeling zat ik weer tegenover hem aan zijn bureau. Hij keek me aan en zei: ‘Wilt u een factuur? Zonder krijgt u een korting van 20 procent.’ Oftewel hij trekt de BTW eraf en legt de beslissing bij mij.

‘Jazeker wil ik een factuur.’

Zuchtend trekt hij een la open en begint te schrijven.

Gezien de laag stof op het factuurblok, zijn er veel mensen die twintig procent korting willen.

‘Signore, lo scontrino.’ De barman van de koffietent naast de oorarts geeft geen korting.