on January 25, 2017
Elk jaar gebeuren er zo’n 14 duizend(!) ongelukken met tweewielers in Rome, ja alleen in Rome. Een derde van de verkeersdoden in de stad, en dat zijn er jaarlijks ruim 200, zat op een motorfiets of een brommer. Zo’n beetje iedereen die ik ken heeft dan ook weleens een ongeluk(je) gehad met de scooter of de motorfiets. Van een valpartij tot, helaas, een dodelijk ongeval. In november 2003 kwam een kennis om na een valpartij bij het Circo Massimo.
‘Pfff, dat scheelde niet veel,’ nog natrillend zet ik mijn helm af en kijk ik de auto na die mij bijna aanreed. ‘Testa di cazzo’ , denk ik hardop. Klootzak, in goed Italiaans. Nog net op tijd stond ik stil voordat ik geschept zou worden door een, onverwacht, links afslaande auto. Richting aanwijzer was niet nodig, ik had moeten aanvoelen dat de automobilist af zou slaan. Deze keer bleef ik op de been, drie keer was dat niet het geval. Vlak nadat Dimitri in november 2003 zijn dodelijke schuiver maakte bij het Circo Massimo reed ik met mijn Honda SH50 over het Piazza Risorgimento, dichtbij de Sint Pieter, richting huis. Het plein is het eindpunt van verschillende bussen en twee trams. De rails lopen midden over de rijbaan. Precies, mijn voorwiel blokkeert in de wissel die vlak voor een zebrapad ligt en ik word gelanceerd over het stuur heen. Miraculeus blijf ik op de been en is er deze keer geen automobilist die probeert voetgangers omver te rijden op het zebrapad. Ik kom met de schrik vrij. Als ik een nabijgelegen winkel binnen ga, vraagt de verkoper of alles goed met me is. Blijkbaar ben ik wat bleek om de neus. De man gebiedt me te gaan zitten en biedt me een sigaret aan. Gesterkt door zoveel medeleven, vloeien de tranen van schrik me over de wangen. Hikkend bedank ik hem en vertel over de begrafenis van mijn vriend. Na een kwartiertje gaat het wel weer. Ik kijk nog wat rond in de winkel en ga weer. Ik heb daar nog vaak kleding gekocht.
Jaren is het goed gegaan, maar twee keer werd olie me bijna fataal. De laatste keer afgelopen september. Ik was vroeg opgestaan om te fotograferen bij zonsopgang, toen de zon te hoog aan de hemel stond reed ik rustig terug naar huis. Vanaf Piazzale Clodio de Panoramica op, de weg heet eigenlijk anders maar omdat het uitzicht over de stad zo mooi is hebben de Romeinen hem omgedoopt. Terwijl ik geniet van mijn stad in een gouden gloed, rijd ik naar boven. Het stoplicht staat op groen, ik verplaats me iets naar het midden van de weg om rechtsaf te slaan en dan… glijdt mijn voorwiel weg. Pats, daar lig ik. Mijn rechterbeen schuift over het asfalt met de scooter erbovenop, mijn elleboog knalt tegen de weg en met mijn hoofd raak ik de stoeprand, gelukkig draag ik altijd een helm. In een reflex kijk ik om. Nee, er komt geen auto aan. Versuft sta ik op, pak mijn scooter op, zet het stuur recht en veeg de smeer van mijn broek. De brommer start nog. Rillerig van schrik rijd ik naar huis.